#37. Jeroen en het model van twee dingen

De Wasstraat - De Video

Een gast op de achterbank! Hij zit daar niet voor het eerst. De vorige keer toen hij op de achterbank zat werden we aangehouden door de politie en gefouilleerd. En ja, er werden wapens gevonden. Hij werd ook omschreven door iemand op Twitter als een duivelse marketingboef. Zou die omschrijving nog steeds kloppen? En worden we weer aangehouden?

Jeroen Verkroost is tegenwoordig digitaal directeur bij de Persgroep. Een logische vraag aan iemand met die functie is natuurlijk waarom kranten zo veel moeite lijken te hebben met digitaal. Het heeft even geduurd, maar eigenlijk beginnen kranten en journalisten nu pas in te zien dat digitaal geen apart proces is. Tot nu toe waren er aparte teams die zich met het web bezig hielden, terwijl de journalisten zich alleen met papier bemoeiden. Dat is aan het veranderen. Dat heeft natuurlijk consequenties voor hoe nieuws geconsumeerd gaat worden, maar ook voor hoe het geproduceerd gaat worden. Waar krantenstukjes vroeger definiteif waren, kan je je nu voorstellen dat er wellicht updates of retificaties aan worden toegevoegd.

Twee dingen

Jeroen slaat dingen graag plat tot twee dingen. Hoe willen mensen hun nieuws ontvangen? Dat is plat te slaan tot twee dingen. Willen mensen wel zelf nieuws verzamelen en beheren, of moeten redacties dat juist doen? Ook die vraag is plat te slaan tot twee dingen. En ook een zogenaamd duaal businessmodel is plat te slaan tot twee dingen. Net zoals de verzamelwoede van datahandelaren.

Veel meer dingen

Maar het gesprek gaat over veel meer dingen. We hebben het bijvoorbeeld over een poging van Pelican Books om op een erg mooie en lekker toegankelijke manier digitale boeken aan te bieden. We hebben het over het feit dat digitaal niet meer een apart ding is, maar een onderdeel van alle andere mogelijke uitingen. We vragen ons af of mensen eigenlijk wel dingen willen maken. Willen de meeste mensen niet veel liever gewoon achterover leunen en consumeren? We stellen de vraag hoe een uitgever er voor kan zorgen dat de juiste informatie bij de juiste mensen terecht komt; iets wat natuurlijk hardstikke relevant is in deze tijden van information overload.

Reclame maakt per definitie het leven niet aangenaam

We stellen vast dat advertenties nog altijd verschikkelijk dom zijn en hun belofte van slimheid absoluut niet waarmaken. Het succes van een advertentie wordt niet gemeten door te kijken of bezoekers er iets mee kunnen, het wordt puur gemeten door te kijken of de marketeers er blij van worden. Wat natuurlijk een mooie verklaring is voor het feit dat ad-blockers zo succesvol zijn.

Als je de volle complexiteit van de wereld op elk moment wilt ervaren, dan lig je uiteindelijk inert op de grond

We hebben het over de functie van een nieuwsorganisatie, die er uit bestaat om mensen te wijzen op conficterende ideeën. Maar dit is wel iets wat lastiger is in deze digitale wereld: mensen kiezen de kanalen die ze zelf interessant vinden, en krijgen dus steeds minder te horen over wat zich daarbuiten afspeelt. Jeroen denkt dat dat kan door aannames te doen over mensen door te kijken naar hun context. Bijvoorbeeld naar het tijdstip (‘s ochtends willen mensen wellicht kort nieuws, en ‘s avonds verdieping), of naar het type apparaat (mensen willen geen lange stukken lezen op een klein scherm). Vasilis gelooft niet in dit soort verregaande aannames. En ook Jeroen denkt niet dat dit heel eenvoudig is. Maar het is wel iets wat ze onderzoeken.

Het nieuws van de toekomst

Want hoe fuzzy en onzeker ook, die context wordt een deel van het nieuws van de toekomst. Een ander deel zijn de persoonlijke interesses van de lezer. Daar is achter te komen door bij te houden wat iemand leest, of door te vragen om een profiel aan te maken, of door nieuws te taggen bijvoorbeeld. En tot slot blijven kranten natuurlijk een redactie houden die dingen blijft publiceren die ze zelf interessant vinden. Het nieuws van de toekomst is blijkbaar niet in tweeën, maat in drieën plat te slaan.

We zeuren wat over de irritante alert-manie van Apple. En over het feit dat Apple na elke update — en er tussendoor volgens Peet — Bluetooth weer aanzet. We hebben het ook nog even over het model van betalen voor content. Volgens Peet werkt dit alleen in niches, en Jeroen beaamt dat dit niet werkt voor grote uitgeverijen. Vasilis vraagt zich af of dat wel zo is. Hij hoorde een gerucht dat Google een, betaald, advertentievrij web zou willen aanbieden. Volgens hem zou daar best wel eens een markt voor kunnen zijn. Maar volgens Peet is het een soort bel-me-niet register.

Wat veel!

En we praten over nóg meer onderwerpen. Maar die moet je maar lekker gaan beluisteren. Tegen het einde van de aflevering rijden we nog even langs de plek waar we de vorige keer aangehouden werden door de politie. Hoe het deze keer afliep moet je ook zelf maar even achterhalen. Hier staan inmiddels al meer dan genoeg letters.

Staat de camera aan de buitenkant ook aan? We zijn bijna onderweg.
Op de achterbank zit alweer Jeroen Verkroost.
Jeroen werd eerder beschreven als “Duivelse marketingboef”.
We zijn benieuwd of dat nog steeds zo is. Jeroen vertelt wat hij nu is.
Na zijn introductie vertelt Jeroen wat hij nou eigenlijk is en welke problemen dat met zich meeneemt.
Nieuwswaarde krijgen is niet afhankelijk van het medium vertelt Jeroen, maar dat aan elkaar verbinden is blijkbaar iets waar mensen hun eigen ideeën over hebben.
Nog niet iedereen heeft gevonden dat krantenabonnees altijd bij hun nieuws kunnen.
Vasilis vraagt zich af waarom digitaal moeilijk is voor een uitgever van kranten.
Marketing is op digitaal ook anders, vooral omdat personalisatie een belangrijke richting lijkt te worden.
In 20 jaar Internet is best veel veranderd, dus wat is nu de grote verandering vraagt Peet zich af.
Digitaal was blijkbaar vroeger een apart proces, iets wat nu stapje voor stapje aan het veranderen is volgens Jeroen.
Vasilis geeft aan dat redacties ook voor meerdere media moeten schrijven, dus niet alleen de krant, maar ook online, etc.
Jeroen schetst ons een tijdlijn van hoe een onderwerp bij een redactie ontvouwt en hoe ze dat publiceren.
Nieuws is natuurlijk eigenlijk tijdlijnen in plaats van een stukje in de krant. Dat kan op een digitaal kanaal, maar daar maken redacties van kranten niet altijd gebruik van.
Peet vraagt aan Jeroen hoe uitgevers toetsen hoe mensen hun product willen ontvangen. Jeroen slaat het plat in een lijstje van twee onderscheidende elementen.
Met 3D printers konden mensen plots betaalbaar dingen maken, maar “Willen mensen wel dingen maken?” vraagt Vasilis zich af, of voor nieuws: willen mensen wel nieuws wel verzamelen, of moeten kranten dat voor ze doen?
Jeroen slaat het weer even plat tot twee dingen. Dat is zijn nieuwe model. Niet samenstellen, maar vooral filteren lijkt een taak te zijn van een uitgever. want “mensen krijgen al veel teveel informatie”.
De juiste informatie naar de juiste persoon brengen doen uitgevers met een ‘ijkpersoon’ (persona), wat Jeroen ook bekend: het is een perfect middel voor een zichzelf verwezenlijkend doel.
Online is het mogelijk om per persoon te filteren, dus hoe doen ze dat?
Volgens Peet had Jeroen ook iets verteld over dat uitgevers met het betalen voor content ook heel precies hun aanbod kunnen sturen, maar misschien ook hun advertenties.
“De advertenties zijn het meest gepersonaliseerde ding op het Internet” stelt Jeroen, maar volgens Vasilis en Peet gaat dat nog helemaal niet goed.
We zijn inmiddels in de Wasstraat. Vasilis bestelt vandaag “De goedkoopste” en Peet haalt de camera van de auto.
Het is dus blijkbaar een succes als marketing het een succes vind, maar zo plat is het helaas niet zo.
Peet laat iets zien uit een verrassingsei en Jeroen verraad zich bijna als fan. “Hee die komt uit een verrassingsei, heb ik van horen zeggen”
Bij Amazon, het voorbeeld van gepersonaliseerd adverteren, gaat het volgens Jeroen ook niet goed. “Dat ik in 2014 naar Amazon ga, weer fucking Depeche Mode geadviseerd krijg omdat ik er in 2002 één keer een CD van gekocht heb”.
Vasilis bedoelt dat adverteren misschien goed werkt voor marketeers omdat er een procent verbetering is, maar mensen zijn er helemaal nog niet tevreden over.
“Reclame maakt per definitie het leven niet aangenaam” vertelt Jeroen, dus misschien moeten ze zich daar ook niet op richten als uitgever?
Blijkbaar is de functie van een ‘nieuwsorganisatie’ om mensen niet naar de bek te praten, maar mensen te laten zien welke dingen er conflicteren.
Nu is er iets gigantisch interessant. Jammer dat jullie het gemist hebben.
In een digitale wereld is het moeilijker om het blikveld te verbreden van lezers. Peet vraagt Jeroen hoe dat dan komt. Jeroen begint een verhaal over mensen gedrag.
Vasilis is het niet eens met de aannames die Jeroen maakt “voor mobiel maakte we ook de aanname dat mensen met een mobiel haast hebben”. Jeroen schetst de ‘ontvankelijkheid’ van mensen door de dag.
Peet vindt dat digitale momenten maar erg reactief is, zal digitale nieuwsbedrijven nieuwe ‘momenten’ creëeren zoals radio en televisie vroeger deden? Jeroen verwacht dat alleen als ons dagpatroon verandert.
“We hebben een oceaan aan content. En de keuze is aan ons wat daaruit is nu relevant voor de mensen die ons raadplegen?” stelt Jeroen.
“Dat houd ook in dat ik je apparaat bekijk, als dat mag” om te zien of bedrijven je wel zouden moeten storen met een grappig filmpje.
Vasilis ziet daar een overeenkomst met een vak die hij op school geeft. “Adeptive content”. Context is daarbij belangrijk, maar wat kan je concluderen uit die context?
Peet denkt dat context meer is dan alleen locatie, maar ook gedrag zoals je telefoon unlocken. Misschien moet je wel meer weten, maar Jeroen en Vasilis denken beide dat aannames feilbaar zijn.
Volgens Jeroen is zoveel weten op elk moment niet een sleutel voor goede aannames: “Als je de volle complexiteit van de wereld op elk moment wilt ervaren, dan lig je uiteindelijk inert op de grond”
Peet gooit nog even een “feedback moment” ertussen. Heeft Jeroen al iets gehoord over zijn optreden van de vorige aflevering? Misschien een sollicitatie die afgeketst is?
Jeroen geeft aan dat hij graag wordt uitgenodigd voor Wasstra.at 54.
Peet hoopt dat we net als vorige keer gefuikt worden door de politie. Hij heeft zijn Machete bij zich ;-). Vasilis zal even langs de fuik rijden.
Jeroen hervat zijn betoog over ‘aannames’. Er is een formule voor het nieuws van de toekomst: 1/3 content op basis van context, 1/3 content op wat je weet, zoals lees patronen en interesses, 1/3 Wat de redactie zelf belangrijk vind, dus buiten de sfeer van de lezer.
Peet denkt dat mensen zelf ook moeten aangeven wat ze interessant vinden, bij voorbeeld het volgen van een incident.
Jeroen zegt dat ze dat al doen bij de Volkskrant, maar dat is heel goed verstopt.
Heeft Jeroen al de iWatch besteld? Jeroen gelooft wel in die fragmentatie, de vraag is hoeveel het een behoefte invult. Peet ziet wel iets in ‘de glance’.
Vasilis vindt dat Apple niet begrijpt dat mensen eigenlijk geen behoefte hebben aan die stroom van updates en daar echt in overdrijven.
Jeroen: “U heeft een hele drukke dag vandaag. Dan heb ik zoiets van ‘flikker op!’”. Ondanks zijn eigen voorkeur ziet hij wel dat de notificaties op de telefoon een businessmodel is geworden voor Apple.
Peet heeft overigens gechecked of Apple inderdaad de bluetooth aanzet na een update en volgens hem gebeurd dat vaker!
Jeroen geeft ook een goed voorbeeld: dat Facebook zijn ‘top stories’ aanzet, in plaats van het meest recente.
Peet vind het maar grappig dat bedrijven niet luisteren naar de behoefte van de klanten en hun businessmodel.
Jeroen vind het logisch, want dat is te herleiden naar een ‘duaal businessmodel’, oftewel geld verdienen met advertenties en abonnementsgelden. Jeroen slaat het even plat voor ons.
Jeroen haalt De Correspondent aan als voorbeeld van een enkelvoudig businessmodel, waar alleen geld van lezers komen.
Vasilis vind het interessant waarom het toch niet lukt om betalen voor een product niet altijd lukt in de media.
Peet weet dat het wel lukt om geld te verdienen met alleen mooie content, maar je hoort er niet zoveel over omdat ze een ‘niche’ bedienen.
Daar zijn zelfs diensten op gebaseerd zoals patreon.com om periodieke minibetalingen te doen.
Volgens Jeroen kan je dat niet doen voor grote merken. Peet is het daarmee eens, omdat ze inwisselbare content maken. Jeroen geeft ook pop-muziek aan als voorbeeld.
Vasilis hoorde van een gerucht dat Google een ‘advertentievrij web’ zou willen aanbieden aan mensen. Peet vind het maar een ‘niet bellen register’.
Peet ziet een parallel met ‘Classic Cola’.
Jeroen vind het raar dat mensen plots klagen over advertenties, terwijl de krant er ook vol mee stond. Stel dat mensen willen betalen in plaats van reclame, dan staat hij ervoor open.
Peet denkt dat reclames niet persé het probleem is, maar misschien het verzamelen van informatie door 32 bedrijven per website. Waarom moeten dat er 32 zijn en wat doen ze allemaal.
Peet vraagt of Jeroen het even plat slaat voor ons. Jeroen: “Nou, okay. Er zijn twee dingen” . Al die bannerposities zijn verhuurd aan allemaal verschillende bedrijven die allemaal weten of hun banners werken.
Peet denkt dat het product niet meer de banner is, maar de data die ze verzamelen. Dat is volgens Jeroen ook zo. Peet wilt daar juist vanaf.
Peet denkt dat er misschien andere manieren zijn om een product beter te maken. Jeroen verteld over ‘Volkskrant Select’ en hoe ze daarop gedrag meten.
We beginnen een klein gebruikers onderzoek over wanneer er nieuws-previews worden aangeboden. Jeroen brengt ‘m rond naar het begin met de iBeacons.
Vasilis vind het wel gaaf dat Jeroen op een plek zit waar hij perfect experimenten kan doen.
Peet vraag zich af of Jeroen ook wel eens inhoudelijke ideeën gepitchd krijgt, of ontwikkelen ze dat zelf in een soort ‘perslab’?
De vraag komt van de ideeën die je ziet bij Kickstarter stelt Peet
We rijden overigens net langs de fuik … staan ze klaar voor ons?
Vasilis weet van een site die alle Kickstarters bij die 0 cent krijgen.
Jeroen is wel gecharmeerd van dingen als http://www.kicktraq.com/ om te zien of een project wel kans maakt.
Volgens Peet is het hele punt van Kickstarter dat je ideeën die kansloos lijken kan laten slagen door een enthousiast publiek.
Jeroen vind het ook leuk hoe ideeën als ‘Deathstar’ (https://www.kickstarter.com/projects/461687407/kickstarter-open-source-death-star) op kickstarter ook juist kans maken als entertainment.
Boeken werden vroeger ook gekickstart kan Vasilis ons vertellen.
Jeroen verteld over fijne momenten in ‘de media’ over de distributie van Oliver Twist – van Charles Dickens (http://en.wikipedia.org/wiki/Oliver_Twist), waar teksten per deel werden gepubliceerd.
Volgens Jeroen is Star Trek de eerste serie die ‘kapot gemaakt’ is door piraterij, omdat nerds de afleveringen al aangeboden hadden voordat televisiezenders dat konden.
Peet vind het maar fascinerend dat mensen niet inspelen op de behoefte om de eerste te zijn.
Vasilis vertelt over Pelican Books (https://www.pelicanbooks.com/) voor mensen die boeken digitaal willen lezen. Je ziet het eerste hoofdstuk van het boek digitaal en gratis èn je kan quotes delen.
De kracht van Pelican is ook dat het niet te veel doet, of in elk geval zie je niet veel.
Verborgen functionaliteit is volgens Jeroen alleen voor intelligente mensen. Of overal sociale knoppen ook echt een hoge kwaliteit van delen ook verbetert, dat is volgens Vasils de vraag.

#37. Jeroen en het model van twee dingen verscheen op De Wasstraat van Peet Sneekes en Vasilis van Gemert is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel 3.0 Unported licentie.
Wil je het materiaal op een andere manier gebruiken? Neem dan gerust contact op met Peet of Vasilis.