72. Nic się nie dzieje przez przypadek - Agnieszka Kaczor - artystka, wokalistka i aktorka

Stacja Zmiana

Zróbcie sobie mocną kawę, bo zapraszam was, razem z Agnieszką Kaczor, w podróż do Teatru Muzycznego w Gdyni. Wyobraźcie sobie, że zasiadacie razem z nami w sali baletowej Teatru. Tam przez okno wpatrujemy się w morze i słuchamy opowieści Agnieszki Kaczor. Aktorki, wokalistki, organizatora wydarzeń kulturalnych, impresario i przewodnika po Teatrze Muzycznym oraz mądrej życiowo kobiety. Agnieszka Kaczor spędziła trzydzieści lat na scenie, a teraz nadszedł czas zmiany. Rozmawiamy o tych zmianach, patrząc w przeszłość i przyszłość. Mówimy o trudnym pożegnaniu z pierwszym domem, ale też o rzeczywistych zmaganiach związanych z zawodem aktora. Zapraszamy do wysłuchania bardzo ciekawego podcastu. Kasia Michałowska Więcej o Agnieszce Kaczor: https://bit.ly/2PdhA6J https://bit.ly/30zR2gS https://bit.ly/2zoYL5q Ważna książka dla Agnieszki Kaczor: https://bit.ly/2Zs0K3I Piosenki śpiewane przez Agnieszkę Kaczor: https://bit.ly/30xOdgn https://bit.ly/2MBuIAl https://bit.ly/2NxeEPE Po wysłuchaniu podcastu, jestem przekonana, że zachęcisz się, by odwiedzić Teatr Muzyczny w Gdyni. Tu można kupić bilety na niesamowite spektakle: https://bit.ly/30BCHkm Ciekawe myśli z rozmowy: Teatr jest moim pierwszym domem. To czego możemy być w życiu pewni, to zmiana. Ważne jest przeżywanie kariery z perspektywy jej końca. Praca w teatrze nie jest dla każdego. Albo się ma misję do spełnienia, albo się przychodzi do pracy. Uważam, że teatr tworzą ludzie. Zmiana jest trudna, ale ważniejsze jest to, by nie stać w miejscu. Ważne jest to, by lustro mówiło mi codziennie, witam cię!, życzę dobrego dnia. Młody wygląd w teatrze nie pomaga: byłam za młoda, aby grać stare, a za stara, aby grać młode. Mam ufność w to, że nic złego mnie nie spotka. A jeśli spotka mnie coś złego, to z jakiegoś powodu, bo mam się czegoś nauczyć. Rodzice mnie nauczyli, że trzeba się czemuś poświęcić. A jeśli dostanę za to wynagrodzenie, to znaczy, że jestem w raju. Kiedyś myślałam, że gdy uszczęśliwię świat, to będę szczęśliwa. Teraz odkryłam, że to ja muszę być szczęśliwa, by świat dookoła mnie był szczęśliwy. Nie chcę spędzić reszty życia nad zastanawianiem się nad tym, co by się wydarzyło „gdyby”. Szkoda na to prądu i energii życiowej.